Traceability, czyli możliwość śledzenia żywności

Możliwość śledzenia żywności, (tzw "traceability" – z j. ang. identyfikowalność) jest wymaganiem określonym w art. 18 rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. U. UE. L. z 2002 r. Nr 31, str. 1 z późn. zm.) - zapoznaj się z treścią rozporządzenia 178/2002 [link do serwisu zewnętrznego].

Jest to wymóg konieczny dla zapewnienia jej bezpieczeństwa i wiarygodności informacji przekazywanych konsumentom oraz narzędzie wspomagające wycofanie z obrotu żywności, która nie jest bezpieczna. Żywność wprowadzana na rynek powinna być odpowiednio etykietowana lub oznakowana w celu ułatwienia możliwości jej śledzenia. Każdy producent powinien móc określić partię produkcyjną i ilość pozyskanego produktu w ramach tej partii oraz w przypadku prowadzenia sprzedaży do zakładów detalicznych powinien móc określić, do którego zakładu dana partia lub jej cześć trafiła. Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 931/2011 z dnia 19 września 2011 r. w sprawie wymogów dotyczących możliwości śledzenie ustanowionych rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego  w art. 3 określa jakie informacje powinny być udostępniane podmiotowi, któremu dostarczana jest żywność oraz na żądanie, właściwym organom. Informacje te obejmują m.in.:

- dokładny opis żywności,
- wolumen lub ilość żywności,
- dane i adres dostawcy,
- dane i adres odbiorcy,
- odniesienie identyfikujące odpowiednio serię, partię lub przesyłkę,
- data wysyłki.

Zapoznaj się z treścią rozporządzenia wykonawczego 931/2011 [link do serwisu zewnętrznego]

Możliwość śledzenia produktu, na każdym etapie powstawania, jest istotny w kontekście odpowiedzialności producenta za bezpieczeństwo żywności, w tym potencjalnie wycofywania środków spożywczych niezgodnych z wymogami dotyczącymi bezpieczeństwa oraz informowanie właściwych władz (patrz art. 17 i 19 przywołanego wcześniej rozporządzenia 178/2002). Przepisy dotyczące wycofania z obrotu produktów spożywczych niezgodnych z wymogami (np. w przypadku stwierdzenia w produkcie niedozwolonych pozostałości produktów leczniczych, substancji zanieczyszczających środowisko, ciał obcych itp.) będą dotyczyły producentów prowadzących dostawy do lokalnych zakładów detalicznych tj. sklepów, restauracji, stołówek. W przypadku szczególnego zagrożenia może zostać podjęta również decyzja o poinformowaniu konsumentów (poprzez środki ogólnego przekazu) o konieczności wycofania i odbiorze od nich zakupionego produktu.